Odnośniki
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Oboje jesteśmy już dorośli. Dorastaliśmy, wierząc w coś, i nawet ja nie wiem,
co mam począć z tą rewelacją o naszej matce. Jak mogę oczekiwać, że
Tamsyn sobie z tym poradzi?
Musisz dać jej szansę. Wstała, przyniosła z kuchni papierowy
70
R
L
T
ręcznik i otarła łzy. Jak powiedziałeś, jest dorosła. Może sama zdecydować,
co zrobi z wiedzą o tym, że ojciec okłamywał was oboje. Czy dlatego boisz
się jej o tym powiedzieć? Nie chcesz, żeby zapamiętała ojca inaczej niż
dotąd?
Może przyznał, zaskoczony jej przenikliwością.
To nie pomniejszy jej miłości do ojca odrzekła z przekonaniem
Isobel, siadła na kanapie i podciągnęła kolana pod brodę. Ja mimo wszystko
wciąż głęboko kocham rodziców, i nigdy nie przestanę. %7łałuję tylko, że nie
zaufali mi. Nie byłam już dzieckiem, ale nie szanowali mnie na tyle, żeby
podzielić się ze mną swoimi zgryzotami. Chronienie mnie za wszelką cenę to
nie był dobry wybór, i tak samo jest w przypadku Tamsyn. Po winniście
dzielić z sobą tę prawdę. Teraz potrzebujecie siebie bardziej niż
kiedykolwiek.
Nie zgadzam się z tym, ale... uniósł rękę, po wstrzymując protest
Isobel ale jeszcze to przemyślę Tak czy inaczej liczę, że zachowasz tę
informację dla siebie. Nie powinienem był w ogóle ci jej wyjawić.
Ale przecież nie sądziłeś, że się spotkamy. Ani ja. Westchnęła.
Wiesz, moja matka zawsze uwielbiała poezję Charlesa Peguya. Jej ulubiony
wers brzmiał: Wiarą, którą cenię najbardziej, powiada Bóg, jest nadzieja
Właśnie to dodaje mi sił: nadzieja. Nadzieja, że coś lepszego, jaśniejszego,
szczęśliwszego cokolwiek czeka na mnie tuż za rogiem. Wciąż z wielu
powodów czuję złość do rodziców za to, co zrobili. Za to, że odebrali mi
szansę przeżycia świadomie każdej sekundy z moją mamą, zamiast bycia
nieznośną nastolatką. Szansę przy gotowania się do życia bez niej. Szansę
pożegnania się z nią i wyznania, jak ją kocham. Ale wciąż mam nadzieję
Oczywiście nie na naprawienie spraw z moimi rodzica mi, ale mogę zmienić
coś w życiu innych ludzi. No wiesz dać im nadzieję. A ty i Tamsyn też
71
R
L
T
możecie to zrobić: dać nową szansę waszej matce. Jeśli tylko się
zdecydujecie.
Nie odparł kategorycznie. Nie wierzę w drugą szansę. Naprawdę
ogromnie ci współczuję z powodu tego, przez co przeszłaś, ale twoja sytuacja
była całkiem inna. I myślę, że powinienem już pójść. Nigdy nie zgodzimy się
w tej kwestii. Dziękuję za wino.
Wstał i ruszył do drzwi. Dopiero gdy był już w progu, Isobel
powiedziała:
Zaufaj Tamsyn. Zaufaj, że ona będzie wiedziała, jak należy postąpić.
A dlaczego ty nie potrafisz mi zaufać, że wiem, co jest najlepsze dla
mojej siostry? rzucił ostro i wyszedł w mrok.
Kipiał ze złości przez całą drogę powrotną do swojego mieszkania, a
gdy się tam znalazł, mimo woli podszedł do okna i wpatrzył się w domek
Isobel. Obserwował, jak kolejno gasły światła, aż wreszcie domek pogrążył
się w ciemności. Do diabła, po co w ogóle tam poszedł? Zniechęcić Isobel do
Cade'a? Pokazać, że ma nad nią władzę? A może wykorzenić z siebie
fascynację tą kobietą, by odzyskać kontrolę nad własnymi emocjami?
Cokolwiek zamierzał, nie powiodło mu się.
72
R
L
T
ROZDZIAA DZIEWITY
Są fantastyczne! wykrzyknęła rozpromieniona Tamsyn. Pokazałaś
je Cade'owi i Cathleen?
Jeszcze nie odparła Isobel. Mam się spotkać z nimi i personelem
restauracji dziś po południu.
Pochyliła się do przodu w krześle przy biurku Tamsyn i spojrzała w
monitor na zdjęcia, jakie dotychczas zrobiła do nowego katalogu. Nie
potrafiła ukryć poczucia ogromnej dumy z pracy, jaką tu wykonała. Mimo
uszczypliwej uwagi Ethana o fotografach z galerii handlowych czuła, że
najlepiej wychodzi jej fotografowanie ludzi, i teraz postarała się wykorzystać
tę umiejętność słuchając też wskazówek Tamsyn i jej zespołu do spraw
marketingu.
Nawet zdjęcia Raifa i jego ojca pracujących w oddali przy winoroślach
będące bezdyskusyjnie najlepszymi fotografiami pejzażowymi, jakie
kiedykolwiek zrobiła miały ów osobisty rodzinny klimat. Mowa ciała
obydwu mężczyzn wyrażała ich wzajemną bliskość, szacunek i czułość.
Oczywiście, wiele z tego umknie uwagi większości osób oglądających
katalog, jednak cieszyło ją, że zdołała to uchwycić nawet z dużej odległości.
Czy Ethana z ojcem też łączyła taka więz?
Uwielbiam to zdjęcie. Głos Tamsyn przerwał jej rozmyślania.
Wiem, że chodzi w nim o winnicę i tak dalej, a sposób, w jaki światło słońca
pada na wzgórza, wygląda cudownie, ale ukazuje też prawdziwych Raifa i
wuja Edwarda. Czy dałoby się je wydrukować? Myślę, że ogromnie spodoba
się Edwardowi i cioci Marianne.
Jasne, to żaden problem. Przegram ci to zdjęcie na CD, a ty
73
R
L
T
wydrukujesz je tak, jak będziesz chciała odrzekła Isobel i ku swemu
zaskoczeniu zobaczyła, że przez twarz Tamsyn przemknął cień smutku.
Tam, co się stało?
Młoda kobieta uśmiechnęła się przez łzy.
Po prostu tak bardzo brakuje mi taty.
To całkiem naturalne.
Umarł tak nagle, a teraz zostaliśmy tylko ja i Ethan. Wiesz, czuję
potrzebę, żeby się na czymś oprzeć. Chcę wciąż pamiętać tatę. Próbowałam
porozmawiać o tym z Ethanem, ale się wymigał. Tak jakby dla niego ojciec
naprawdę całkiem przestał istnieć, coś się skończyło i trzeba żyć dalej. Tata
zachowywał się tak samo po śmierci mamy. Byłam wtedy malutka i nie
zostały mi po niej prawie żadne wspomnienia, a teraz nie ma ich obojga. Ja...
ja po prostu chciałabym pamiętać ich lepiej, żeby móc się na tym oprzeć.
Z oczu Tamsyn popłynęły łzy. Isobel zerwała się z krzesła, objęła ją i
kołysała w milczeniu. %7łal tej kobiety przeszywał jej serce. Nie musi tak być.
Ethan popełnia błąd, zatajając przed siostrą wiadomość o ich matce.
Tamsyn wyjąkała przez łzy:
Nie rozumiem zachowania Ethana. Rodzina tyle dla niego znaczy, ale
tak szybko pogodził się ze śmiercią taty. Chyba w ogóle za nim nie tęskni.
Każdy przeżywa żałobę inaczej szepnęła Isobel, tłumiąc chęć, by
wyjawić prawdę.
Wiem, czytałam o jej kolejnych stadiach. Szczerze mówiąc, myślę, że
Ethan utknął na etapie gniewu. Jest na tatę za coś wściekły, ale nie chce o tym
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plblacksoulman.xlx.pl
|
