Odnośniki
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
cie na tafli czarnego szkła. Ziemia zatrzęsła się od potężnego
grzmotu, który przetoczył się echem po górskiej okolicy.
Natychmiast zerwał się tak gwałtowny wiatr, że Kristin
przez chwilę mocowała się z drzwiami, zanim zdołała je
zamknąć. Przywołała też na pomoc całą swoją godność i od
wróciła się do Zacharego.
- To nieludzkie zostawiać te biedne konie na pastwę ta
kiej burzy.
Tym razem Zachary nie przestał jeść. I nie przejmując się
tonem Kristin, odpowiedział z pełnymi ustami.
- Nic im nie będzie. Są w zadaszonej przybudówce.
Znów ogłuszająco zagrzmiało, a ze szpar w dachu chaty
posypały się drobne paprochy. Zachary odruchowo zasłonił
dłonią swoją puszkę z jedzeniem. Kristin nie zdążyła tego
zrobić i odstawiła ją z głośnym stuknięciem. Całkiem straciła
apetyt.
- Aadny mi ratunek - syknęła rozdrażniona.
Zachary posłał jej złe spojrzenie.
- Nie zaczynaj - powiedział ostrzegawczym tonem. -
Przyjazd do Kabrizu i te wszystkie starania, aby ratować
twoją skórę, nie znajdowały się na początku mojej listy prio
rytetów.
- A co na niej było?
- Wino, kobiety i śpiew - odparł, przełknąwszy kęs.
Z niezrozumiałych dla niej powodów zrobiło się jej
przykro.
- Muszę się wykąpać - oznajmiła, aby coś powiedzieć.
- Trudna sprawa.
Kristin wypatrzyła w ciemnawym kącie starą misę, która
mogła posłużyć jako miednica. Wlała do niej trochę grzejącej
się na piecyku wody i wytarła rękawem koszuli. Następnie
pogrzebała w plecaku i wyjęła z niego kostkę mydła.
- Może zechciałbyś wyjść na zewnątrz...
Kolejny silny grzmot sprawił, że ściany chatki zadygotały,
a o cienki dach zabębniły strugi ulewnego deszczu.
- Ani myślę gdziekolwiek iść - stanowczo oświadczył
Zachary.
Kristin już żyła wizją kąpieli i nie zamierzała z niej zre
zygnować. Kto wie, kiedy nadarzy się kolejna okazja?
- Zachary, proszÄ™.
- Odwrócę się plecami - obiecał, kończąc posiłek. Rzucił
pustą puszkę w kąt, gdzie zagrzechotała wśród innych, już
zardzewiałych, zostawionych przez różnych wędrowców.
- Nie ufam ci.
- Lepiej zacznij. Od tego zależy twoje życie. - Uśmiech
nął się szeroko i sięgnął do plecaka po mydło i szmatkę do
mycia. - No dobrze, wygrałaś. Wezmę prysznic pod gołym
niebem. Albo skończysz się kąpać do mojego powrotu, albo
nie. Dla mnie to bez różnicy.
- Nie waż się tu wchodzić, dopóki się nie ubiorę.
Uniósł brwi i zatrzymał się z ręką na drewnianym skoblu.
- A jeśli wejdę?
- Gorzko tego pożałujesz. Poskarżę się na ciebie twoim
zwierzchnikom - odparła, brawurowo blefując.
Zachary parsknął śmiechem i zaczął się rozbierać. Bez
żenady rzucał kolejne części garderoby na przykryte ko
cem skóry. Kristin przez chwilę patrzyła na niego jak zacza
rowana. Gdy był prawie nagi, pośpiesznie spojrzała w inną
stronÄ™.
Zachary znów się roześmiał i wyszedł na zewnątrz, prosto
w deszcz.
Kristin dosłownie zdarła z siebie brudną odzież. Następ
nie napełniła drewnianą misę wodą ze stojącego na piecyku
czajnika i szybko umyła się od stóp do głów, z włosami włą
cznie. Wiedziała, że Zachary ma w swoim plecaku czystą
bieliznę. Właśnie wyciągała z niego podkoszulek, gdy owio
nęło ją chłodne, wilgotne powietrze.
Jej sutki stwardniały i uwypukliły się - nie tylko z powo
du zimna, lecz również dlatego, że Zachary na pewno na nią
patrzył. Natychmiast pojawiła się gęsia skórka.
Kristin błyskawicznie wciągnęła przez głowę oliwkowy
podkoszulek i odwróciła się, aby spojrzeć na Zacharego.
Z przerażeniem stwierdziła, że jest nagi. Przełknęła ślinę
i umknęła wzrokiem w bok.
- Mogłeś zapukać.
- A ty mogłaś spytać, czy pożyczę ci ten podkoszulek - od
parł z filozoficznym spokojem. - Jesteśmy kwita.
Kątem oka dostrzegła błysk ciała, gdy Zachary się schylał,
aby wyjąć z plecaka drugi podkoszulek i trykotowe szorty.
Kristin z rozpaczą zauważyła, że są obcisłe. Wolałaby wi
dzieć Zacharego w czymś luznym.
Mocno zacisnęła powieki.
Po chwili usłyszała, że Zachary spina suwakiem oba śpi
wory. Gdy krzątał się, rozkładając je na skórach, wlepiła
spojrzenie w opalone, pachnące mydłem ciało. Przypuszcza
ła, że na razie jest chłodne po deszczowym prysznicu...
- Pewnie nie zabrałeś kart do gry. - Rozpaczliwie szuka
ła wymówki, pozwalającej odsunąć na pózniej koniecz
ność pójścia spać. Nadal czuła na ustach smak pocałun-
ku, którym obdarzył ją Zachary, gdy tutaj dotarli. Na myśl
o tej pieszczocie poczuła, że robi się jej gorąco, a serce za
czyna bić szybciej. Gdyby teraz oboje znalezli siew jednym
śpiworze, mogłoby się stać Bóg wie co. Dobrze o tym wie
działa.
Zachary uśmiechnął się i wsunął rękę do plecaka.
- Zadowolona? - spytał, wyciągając podniszczoną talię
kart.
- Co tam jeszcze masz ciekawego?
- Nie wiesz? Przecież grzebałaś w moich rzeczach, szukając
nocnej koszuli. - Zachary zręcznie potasował karty. - Właściwie
mógłbym nalegać, żebyś oddała ten ciuch.
Podkoszulek był czysty, lecz mimo to pachniał Zacharym
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plblacksoulman.xlx.pl
|
