Odnośniki
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
W dzień błąkał się po domu bez żadnego celu, w no
cy przewracał z boku na bok, nie mogąc zasnąć.
Powiedziała, że uwalnia go od siebie... Przysięgała.
Więc dlaczego nie czuł się wolny?
Dlaczego nie przestał o niej myśleć, tęsknić za
nią? Dlaczego nie mógł zapomnieć wyrazu jej twarzy,
Å‚ez na policzkach - ani jednej sekundy ich ostat
niego spotkania?
Próbował sobie tłumaczyć, że Morgana skłamała
mówiąc, że cofnęła miłosne zaklęcie. Czuł jednak
w głębi duszy, że to on okłamuje samego siebie.
Dopiero po tygodniu dał za wygraną i pojechał
do niej. Dom wyglądał na opuszczony. W sklepie
zastał Mindy, która spojrzawszy na niego z pogardą
oświadczyła, że Morgana wyjechała, ale nie jego
sprawa dokąd, ani na jak długo.
Powinien odetchnąć z ulgą. Zapomnieć o niej
i wrócić do normalnego życia. Tak postanowił. Przez
kilka dni naprawdę starał się zapomnieć. I wrócić.
Spacerując pewnego dnia po plaży wyobraził so
bie, że idą obok siebie, trzymając za ręce podska
kujące, roześmiane dziecko...
Uciekł więc z Monterey do Los Angeles.
Wmawiał sobie, że nareszcie dobrze się czuje:
w wielkomiejskim hałasie, zgiełku bezimiennego tłu
mu. Umówił się na lunch ze swoim agentem, żeby
Zniewolenie 199
porozmawiać o obsadzie aktorskiej filmu. Wieczo
rami rzucał się w wir zabawy. Wędrując od klubu
do klubu zastanawiał się, czy nie popełnił błędu
porzucając miasto tętniące życiem dla wielkiego do
mu z ogrodem...
Po trzech dniach miał dosyć rozrywek oraz miasta
tętniącego życiem. Tęsknił za wiatrem w kominie,
szumem fal... i za MorganÄ….
Jeszcze raz pojechał do sklepu, ale Mindy by
ła nieubłagana. Nie zaszczyciła go ani jednym sło
wem.
Doprowadzony do ostateczności, zatrzymał samo
chód przed domem Morgany. Postanowił śledzić go
dzień i noc. Pocieszał się, że minął już prawie mie
siąc, że przecież Morgana musi wrócić - do domu,
do pracy...
Na litość boską! Przecież na nią czeka. Gotów
był błagać, walczyć o nią, zrobić wszystko, byle tylko
wróciła. Do domu, który tak kochała... i do jego
życia.
Położył rękę na talizmanie. Zamknął oczy, żeby
myśleć tylko o niej.
- Kochanie, wiem, że usłyszysz mnie, jeśli tylko
zechcesz. Nie możesz mnie skreślić... tak po prostu.
Nie zrobisz tego. Zachowałem się jak idiota, naopo
wiadałem bzdur, ale to nie powód, żeby skazywać
mnie na dożywocie.
Czuł jej obecność. Naprawdę wierzył, że Morgana
jest blisko. Otworzył powoli oczy, z bijący sercem
podniósł głowę... Zobaczył nad sobą rozbawioną
twarz jej kuzyna.
- Co to? - Sebastian zakpił bezlitośnie. - Nocne
polowanie?
- Gdzie ona jest? - Nash wyskoczył z samochodu
200 Nora Roberts
z zaciśniętymi pięściami. - Musisz wiedzieć i prę
dzej czy pózniej powiesz mi... - Chwycił Sebastiana
za koszulÄ™.
- Uważaj, przyjacielu. Zastanów się, zanim za
dasz następne pytanie, bo odpowiem ci bez słów
- warknął groznie. - Marzyła mi się taka rozmowa
od kilku tygodni...
Perspektywa męskiej walki przemówiła Nashowi
do wyobrazni. Uśmiechnął się złowrogo.
- W takim razie nic prostszego, jak...
- Opanujcie się, z łaski swojej - rozkazała Ana
stazja. - Jeden i drugi. Domyślam się, z jaką przy
jemnością rozkwasilibyście sobie nosy, ale nie przy
mnie!
- Chcę wiedzieć, gdzie ona jest... - syknął Nash,
opuszczając bezwładnie ręce.
- Twoje zachcianki guzik nas obchodzÄ…. - Seba
stian wzruszył ramionami. - Ale co jest z tobą, chło
pie? Zrobiłeś się strasznie nerwowy. Sumienie cię
gryzie, czy co?
- Przestań, Sebastianie... - W spokojnym głosie
Any zabrzmiała nuta współczucia. - Nie widzisz, że
on cierpi?
- To prawda - jęknął Nash, wpatrując się tępo
w ziemiÄ™.
- I że ją kocha?
- Ano, nie zmienisz chyba zdania z powodu jego
zbolałej miny. - Sebastian wybuchnął sardonicznym
śmiechem.
- Na litość boską, kuzynie! Sam możesz zajrzeć
do jego duszy - powiedziała Ana.
Sebastian spoważniał na chwilę, przymknął oczy,
a potem znów się roześmiał.
- Zwięta prawda. No, no... - Zaczął kręcić głową
Zniewolenie
201
z pełną świadomością, że prowokuje Nasha. - Co
za diabeł musiał cię podkusić, żeby tak to wszystko
zabagnić...
- Nie będę się przed tobą tłumaczył - warknął
Nash. - Wszystko, co mam do powiedzenia, powiem
Morganie.
- Słusznie. Tylko widzisz... Coś mi się zdaje, że
Morgana doszła do wniosku, że powiedziałeś już
wszystko. Nie sądzę, żeby czuła się teraz na siłach
wysłuchiwać twoich obrzydliwych pomówień po raz
kolejny.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plblacksoulman.xlx.pl
|
