Odnośniki
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zamku, jak tylko skończysz go opatrywać - powiedział
sir Crispin. - Ojciec Janos może mu towarzyszyć, gdybyś
chciała wrócić na turniej. Właściwie dobiega końca. Czy
czegoÅ› potrzebujesz?
- Nie, dziękuję. Saskia na pewno zaraz przyjdzie. Tylko...
-Tak?
- Przydałyby się nosze i dla Griselle. Proszę, nie do
puść, żeby tu przyszła.
Sir Owain pochylił się ku Eloise. Z jego wahania wy
wnioskowała, że zamierza wypowiedzieć jakąś formuł
kę w rodzaju: jak mu przykro i że nie chciał tego, co się
stało. Tymczasem, patrząc za znikającym sir Crispinem,
szepnÄ…Å‚ jej do ucha:
- Janos Leuvenhoek, Flamandczyk.
Powiedziawszy to, natychmiast się oddalił.
Na szczęście nie musiała się nad tym zastanawiać, bo
pojawiła się Saskia z koszem pełnym zwiniętych pasków
płótna, maści i balsamów. Jednym rzutem oka oceniła,
w czym może pomóc, i zabrała się do pracy, jak to już
nieraz przy podobnych okazjach czyniła.
- Medyk sir Owaina, ojciec Janos - poinformowała
ją Eloise i ujęła rękę brata, aby zbadać puls. - Sądzę, że
ojciec przydałby się bardziej swojemu chlebodawcy ja
ko spowiednik niż jako medyk, zwłaszcza jeśli zawsze
oddaje się potępianym przez Kościół rozrywkom, i to
w dzień świętego Jana.
Mnich oderwał wzrok od bandaża i uśmiechnął się
lekko.
93
- Jestem spowiednikiem sir Owaina, pani, a zarazem
medykiem.
Obie spojrzały na niego zaskoczone.
- W takim razie musisz, ojcze, być niesłychanie zaję
ty - stwierdziła Eloise. - Dziwię się, że nie ugiąłeś się
pod tym brzemieniem. Choć wydaje się, że tylko jako
medyk jesteÅ› skuteczny.
Mnich przyjął z uśmiechem uszczypliwe uwagi i nie
przerywając okładania liśćmi olchy posiniaczonego
i opuchniętego nadgarstka sir Rolpha, odparł:
- Jednak przyznasz, pani, że nie byłoby mnie tutaj,
gdybym nie był potrzebny i użyteczny.
- Powinieneś to, ojcze, uświadomić sir Owainowi. Im
szybciej, tym lepiej. Co do mojego brata, będzie go nę
kał potężny ból głowy, kiedy wróci do przytomności. Ja
kie środki zwykle zalecasz, ojcze? Półmrok w komnacie
i kobieta, a jeszcze lepiej dwie?
- Często okazuje się pomocny kawałek surowego mię
sa, przyłożony do karku, pani.
- Zalecasz mięso wołu czy raczej z ciała jego ofia
ry?
Z twarzy mnicha, przyzwyczajonego do ukrywania
swoich myśli, i tym razem nie dało się wyczytać żad
nych emocji, ale krótkie spojrzenie, jakie wymienili
z Saskią, mogło świadczyć o tym, że oboje zaniepo
koiła zawziętość Eloise.
Jej myśli zaś dalej biegły tym samym torem. Wciąż
miała przed oczami ten obraz: wysokiego, potężne
go mężczyzny, bezczelnie obnoszącego bladoróżowy
94
rękaw, jakby udzieliła mu na to zezwolenia. Co nie
było prawdą. Musi mu to dobitnie uświadomić, by
nie zaczęło mu się wydawać, że je uzyskał. Najlepiej
odbierając mu rękaw.
Rozdział czwarty
Sceptyczne miny Saskii i ojca Janosa, kiedy poleciła
im udać się do namiotu sir Owaina z prośbą o zwrot rę
kawa, rozwiały nadzieje Eloise na powodzenie tej misji.
Po kilku minutach byli z powrotem, i to w towarzystwie
sir Owaina. Z impetem podniósł połę namiotu akurat
w momencie, gdy służący chwytali nosze z owiniętym
bandażami, leżącym nieruchomo jego niefortunnym
przeciwnikiem.
- Janos, pójdz z nimi, proszę - zakomenderował ra
czej, niż poprosił. - Saskio, zechcesz wyświadczyć mi
grzeczność i poczekać chwilę na zewnątrz? - Nawet nie
spojrzawszy na zdumionÄ… obrotem sprawy Eloise, wark
nął na resztę służby: - Wyjdzcie! Wypełnicie swoje obo
wiązki pózniej.
Niespodziewanie Eloise znalazła się sam na sam z sir
Owainem i wciąż wściekła na myśl, że jej pomysł okazał
się dziecinny i nie do wykonania, przypuściła atak:
- Nie musiałeś fatygować się osobiście, panie. Podob
nie jak nie było powodu unosić triumfalnie mojego...
96
- Zanim powiesz coś więcej, może posłuchasz.
- Nie! Ty posłuchasz! Jeśli wydawało ci się, że możesz
zwycięsko paradować z moim rękawem po tym hanieb
nym wydarzeniu...
- Nie było w tym nic haniebnego. Zadałem cios zgod
ny z regułami turniejowych potyczek.
Wciąż był w zbroi, ale od ich ostatniego spotkania
zdążył zanurzyć głowę w wiadrze z wodą i teraz jego
włosy, jeszcze wilgotne, były schludnie zaczesane do ty
łu, twarz czysta i świeża, bardzo męska, raczej rycerza
niż dworzanina.
- Nie o tym mówiłam, panie - powiedziała. - Skoro
mój brat życzył sobie, abyś mu połamał kości, to jego
sprawa. W rażący sposób zlekceważyłeś moje wyraz
ne oświadczenie, że nie życzę sobie, abyś dzisiaj ani
kiedykolwiek i w jakimkolwiek turnieju potykał się
w moich barwach. Poinformowałam cię jasno o tym,
a mimo to... Nie!
Kiedy mówiła, sir Owain podchodził do niej powo
li, ale stała spokojnie, pewna, że nie zbliży się zbytnio,
tymczasem znalazł się tuż obok i nawet nie zdążyła się
szarpnąć, nim przycisnął ją mocno do opancerzonej
piersi. Przez cienki materiał noszonej na zbroi tuniki
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plblacksoulman.xlx.pl
|
