Odnośniki
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
nak miał minę niewiniątka, która doprowadzała ją do wrzenia.
- Nic - powtórzyła i odłożyła broszę na stół. - Po prostu nie
chcę tego przyjąć i już.
- Niech ci będzie. Mnie to nie przeszkadza - stwierdził
Grant.
Prawodawca wzruszył ramionami.
- Poranny podarunek wynagradza oblubienicy... jej goto
wość do współżycia z mężem.
Grant szerzej otworzył oczy.
- Chcesz powiedzieć...
- Tak - odpowiedziała za starego Rika. Nie miała najmniejsze
go zamiaru powtórnie zapewnić Grantowi korzystania z praw mę
ża. - Rozumiesz więc, dlaczego nie chcę tego przyjąć.
- Niech będzie. - Szkot uniósł dłonie, wyrażając tym swoje
poparcie dla jej decyzji. - Zgadzam siÄ™.
Rika czuła, że zaraz się zaczerwieni. Rozmowa zbaczała na
niebezpieczny temat. Na wszelki wypadek wstała od stołu, po
stanowiła bowiem wziąć kąpiel.
- Wczoraj więczorem wspomniałem ci o zaufaniu - powie
dział Prawodawca do Riki.
- No i co z tego? - Nie była w nastroju do wysłuchiwania
nauk starego, zresztą Grant chyba również nic, jeśli sądzić po
jego minie.
- Wygląda na to, że wzięłaś sobie moją radę do serca.
Zmarszczyła czoło.
- Co chcesz przez to powiedzieć? - Poza Ottarem i swoim
bratem nic ufała żadnemu mężczyznie, a na pewno nie Szkoto
wi. Nawet sam Prawodawca szybko tracił w jej oczach wiary
godność.
Chciała wyjść z domu, ale Prawodawca chwycił ją za nad
garstek.
Nadgarstek.
Na krew Thora, bransoleta!
Wyrwała się z uścisku Prawodawcy i odruchowo zakryła
nadgarstek dłonią drugiej ręki. Gdzie jest jej bransoleta? Spo
jrzała na Granta.
Przyglądał jej się beznamiętnie i nawet nie drgnęła mu po
wieka.
- Spadła ci - wyjaśnił - gdy spałaś. Położyłem ją na skrzyni.
Skłamał.
Poczuła, że jej policzki oblewa rumieniec, co jeszcze bar
dziej ją rozezliło.
- Mam coś do zrobienia - powiedziała drętwo, otuliła ra
miona opończą i ruszyła do drzwi.
- Możemy wykorzystać ten czas! - zawołał za nią Prawo
dawca.
Odwróciła się, stojąc w otwartych drzwiach. Do pomiesz
czenia zaczął sypać deszcz ze śniegiem.
- Jaki czas? Na co?
- Dopóki się nie wypogodzi i nie będziemy mogli wypłynąć
- wyjaśnił stary. Zwrócił się do Granta. - Szkot musi się niejed
nego nauczyć, jeśli chce namówić twojego ojca do przekazania
ci posagu.
O tym nie pomyślała. Prawodawca miał rację. Grant nie znał
ich obyczajów. Odrzucona brosza leżąca na stole dowodziła te
go aż nadto dobitnie.
- Daj mu kilka lekcji - poradził Prawodawca.
- Lekcji? - Grant skrzywił się gniewnie i niespokojnie po
ruszył na ławie. - Nie chcę być pouczany.
Rika wyprostowała się. Jego widoczne zakłopotanie i sma
gający deszcz ze śniegiem dodały jej sił. Och, uwielbiała zimę.
Skąd w ogóle przyszło jej do głowy, żeby zastanawiać się, jak
wyglÄ…da Szkocja wiosnÄ…?
- Nie interesuje mnie, czego chcesz, a czego nie. Twoja na
uka zaczyna siÄ™ od dzisiaj.
ROZDZIAA SZÓSTY
To był stanowczo poroniony pomysł.
- Na co mi to? - burknął George, ignorując starania dwóch
młodych wojowników, którzy od prawie godziny usiłowali go
przekonać.
- Jeśli poznasz nasze obyczaje, będzie ci łatwiej rozmawiać
z Rollem - odparł ciemnowłosy Leif.
Z ojcem Riki. Prawdę mówiąc, George wątpił, czy Rollo mo
że być trudniejszym człowiekiem do rozmowy niż jego pyskata
córka.
W gospodzie było gorąco i duszno. W zatłoczonym po
mieszczeniu unosił się odór mokrej wełny, potu i mdły zapach
miodu.
Jasnowłosy Erik właśnie kazał przynieść następny dzban,
więc George się skrzywił.
- Chcesz wrócić do domu, prawda? - spytał Erik.
George'owi pytanie wydało się tak niedorzeczne, że nawet
nie zadał sobie trudu odpowiedzenia.
Leif szepnął coś do Erika, a ten skinął głową.
- Zdaje mi się, że Rollo mieszka niedaleko twojego domu.
- Co?
- Zaledwie kilka dni konnej jazdy. W najgorszym razie ty
dzień.
- Jazdy? - Jak to możliwe? George myślał, że ojciec Riki
mieszka na Szetlandach albo Orkadach. Nie sądził, że pożeglują
prosto do... - Czy to znaczy, że jej ojciec mieszka w Szkocji?
Jego rozmówcy skinęli głowami.
- W każdym razie w Brytanii - zapewnił go Erik. - Nigdy
nie wiadomo, czy na ziemi Szkotów, czy Norwegów, bo to się
zmienia z dnia na dzień. %7łona Rolla jest Szkotką, a on służy
temu, kto mu obieca największe korzyści.
Bardzo interesująca wiadomość. George zaczął mieć nadzie
ję, że wyplącze się z tego ambarasu wcześniej, niż przypuszczał.
Co powstrzyma go przed porzuceniem tej niedorzecznej awan
tury z posagiem i pójściem własną drogą, gdy tylko wylądują
na szkockim wybrzeżu?
Ostatnio płynął do Wick, portu w pobliżu najbardziej wysu
niętego na północ punktu Brytanii. Może wylądują właśnie tam.
Ha! Ta myśl podniosła go na duchu.
- Więc jak? - odezwał się znowu Erik. - Czy pozwolisz, że
nauczymy cię tego. co powinieneś wiedzieć i umieć?
George słuchał go jednym uchem. Myślał o Auguście Sinc
lairze i Anne, swojej narzeczonej.
- Zaczniemy od prostych gier - powiedział Leif.
- Co? - O czym oni, u diabła, mówią? George znowu skupił
uwagę na dwóch młodzieńcach. - Już wam powiedziałem, że
nie widzę potrzeby uczenia się waszych obyczajów.
Ktoś głośno beknął za jego plecami.
- Po mojemu jest na to stanowczo za głupi.
George wolno się odwrócił. Poznał ten głos. Przy sąsiednim
stole siedział Ingolf z tępym, lecz wiernym Rasmusem i dzie
siątką innych mężczyzn - ludzmi Brodira, w czym George zdą
żył się już zorientować.
- Nikt cię nie pytał o zdanie - powiedział Erik. - Nie zwa
żaj na niego. Grant.
George nie był przyzwyczajony do puszczania płazem obelg,
zwłaszcza gdy padły z ust ordynarnego poganina. Zmierzył
wzrokiem Ingolfa i pożałował, że nie ma przy sobie miecza bra
ta Riki ani poręcznego młota za pasem. Po ceremonii ślubnej
broń mu odebrano.
- Szkoci się do tego nie nadają. - Ingolf przechylił róg.
Miód pociekł mu po brodzie. - Zwyczajów i umiejętności wi
kingów nie można się nauczyć. Ktoś się z tym rodzi albo nie.
Co za brednia. George miał wielką ochotę pokazać temu ciem
nemu poganinowi, do czego nadajÄ… siÄ™ Szkoci.
- Jakich umiejętności? - spytał, patrząc na Erika i Leifa.
Leif wzruszył ramionami.
- Takich, które dowodzą bystrości i zdolności strategicz
nych.
- Takich, które sprawdzają męskość. - Ingolf spojrzał wy
zywajÄ…co na George'a,
- Takie też są - przyznał Leif.
George odwrócił się do nich plecami.
- Powiedziałem wam... - Mimo gwaru głos Ingolfa rozległ
się w całym pomieszczeniu. - On nie jest prawdziwym męż
czyznÄ….
Ludzie Brodira zarechotali. George poczuł, że burzy się
w nim krew.
- Kiedy zaczynamy? - spytał.
Leif i Erik jednocześnie się uśmiechnęli.
- Natychmiast - odrzekli chórem.
- Co innego można robić przy takiej paskudnej pogodzie -
dodał Erik.
George w duchu przyznał mu rację. Wiedział, że jeśli się
czymÅ› nie zajmie, to oszaleje.
Drzwi gospody otworzyły się z hukiem i do środka weszła
Rika, a za niÄ… Ottar. Oboje usiedli na Å‚awie przed George'em.
Rika nawet na niego nie spojrzała, zresztą wcale tego nie ocze
kiwał.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plblacksoulman.xlx.pl
|
