Odnośniki
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Favor przyłożyła czubki palców do piersi i zamknęła oczy.
- Nie uczynię swego czułego serca przedmiotem brudnych
domysłów - szepnęła dramatycznie.
- Co? - Rafę odwrócił gwałtownie głowę.
- W porządku - mruknął Tunbridge. Ruszył bez słowa w kie
runku, skÄ…d przedtem przyszli.
Czekali w milczeniu, aż znikł, zwróceni do siebie twarzami.
- O co w tym, do diabła, chodziło? - odezwał się Rafę, szcze
rze zdumiony.
Favor parsknęła śmiechem.
Oparła ręce na kolanach, śmiejąc się po swojemu, na całe
gardło, a jemu nie pozostało nic innego, jak tylko zachichotać,
a potem też wybuchnąć śmiechem. A to była ostatnia rzecz, którą
spodziewał się zrobić.
Kiedy zobaczył rękę tego dupka na jej ramieniu, zareago
wał instynktownie, odruchowo. Oczekiwał, iż będzie wściekła,
że przerwał jej tete-a-tete. Kiedy się jednak odwróciła, zoba
czył radość na jej twarzy, a przez jedną niezwykłą chwilę - Boże
dopomóż - ciepły uśmiech. Uśmiech przeznaczony... dla nie
go...
A potem, kiedy próbował odgadnąć, jakimi kłamstwami czę
stowała Tunbridge'a, tak żeby mógł właściwie odegrać swoją rolę,
uchwycił jej wzrok i nagle poczuł się, jakby wrócił do domu.
12-Ostatni bal 177
Zwiadomość, że odkrył coś ważnego, zmieniła go wewnętrz
nie. Kiedy był z Favor, przeszłość nie istniała. Nie czuł gniewu,
goryczy czy nienawiści. Myślał o Carze i matce, nie dławiąc się
poczuciem krzywdy i bólu. Patrzył przed siebie, ku przyszłości,
nie oglądając się na to, co było.
A teraz zmusiła go do śmiechu.
Co jeszcze była w stanie z nim zrobić?
Poza tym, żeby ją pokochał.
- O Boże! - Westchnęła i pociągając nosem, wytarła łzy
wierzchem dłoni. Uśmiechnęła się do niego. - Cóż, lepiej znik
nij, zanim znów pojawi się Tunbridge ze świadkami, aby asysto
wali przy mojej defloracji.
- Co?
Favor dzielnie się oparła kolejnemu atakowi śmiechu.
- Och, tak. To właśnie miał na myśli, szepcząc mi do ucha.
Usiłował wydobyć ode mnie imię mężczyzny, bliskiego mojemu
sercu.
Pokiwała głową, uszczęśliwiona, nieświadoma zamieszania,
jakie wywołała w umyśle mężczyzny.
- Mają książkę zakładów, wyobraz sobie. Biedny Tunbridge,
kiedy odkrył, że nie jest mu przeznaczone bycie moim kochan
kiem, uznał, że może jeszcze skorzystać na tej sytuacji, poznając
imię tego rzeczywistego. Jako dama, oczywiście, uchyliłam się od
podania nazwiska i odmówiłam udzielenia jakichkolwiek infor
macji, poza tym że nie należy on do kręgu przyjaciół Tunbridge'a.
Wtedy ty się zjawiłeś. Nie mogłeś przybyć w lepszym momen
cie.
- %7Å‚artujesz.
- Nie! - Uśmiechnęła się szeroko, stukając go delikatnie pal
cem w pierÅ›, urocza, figlarna, niezwykle pociÄ…gajÄ…ca. - Nie wy
myśliłabym takiej niesamowitej historii.
- Obawiam się, że bardziej wierzę w twoje zdolności niż ty
sama stwierdził sucho.
178
- No, może mogłabym wymyślić równie dobrą historyjkę,
ale na pewno nie lepszą - przyznała skromnie. - Co cię sprowa
dziło?
Nie zamierzał jej mówić, że przyszedł, ponieważ uświadomił
sobie okrutną prawdę, że nie chce innej kobiety poza nią. Rozej
rzał się, jakby w poszukiwaniu natchnienia.
- Ubranie. Miałaś mi przynieść ubranie. Dziś po południu.
O pierwszej. A jest - wyciÄ…gnÄ…Å‚ zegarek z kieszeni - trzecia.
Cofnęła się, a on przeklął odległość, jaka ich teraz dzieliła,
mimo że było to nie więcej niż trzydzieści centymetrów.
- Chcesz powiedzieć, że wpadłeś tutaj jak burza, bo nie
przyniosłam ci ubrania o tej godzinie, którą wyznaczyłeś? Ze
wszystkich zuchwałych, zarozumiałych, próżnych męskich...
Och!
Nie słuchał tego, co mówiła, tak uważnie, jak powinien, cho
ciaż coś w jej głosie go zastanowiło. Był po prostu zbyt zajęty
chłonięciem jej widoku, włosów rozrzuconych kapryśnym pory
wem wiatru, świeżych policzków i warg, oczu jak leśne fiołki.
- To nie było takie zuchwałe.
- Ach! - Podniosła ręce do góry w geście desperacji.
Pewna myśl zakłóciła mu przyjemność przyglądania jej się.
- Dlaczego ten... Tunbridge myślał, że masz kochanka?
- Ponieważ tak mu powiedziałam.
- Kłamałaś.
Dziewczyna uśmiechnęła się promiennie.
Do diabła. Mógłby równie dobrze podać jej swoje serce na ta
lerzu, a co dobrego ten bezużyteczny organ przyniósłby im oboj
gu, na zawsze pozostanie tajemnicÄ…. Nie zrobi czegoÅ› takiego, bo
to jeszcze by pogorszyło jej sytuację.
A moją jeszcze bardziej, ostrzegł głos wewnętrzny. Przynio
słoby nieodwracalną, niewybaczalną szkodę.
- Czyżby? - rzuciła wyniośle.
Zdenerwował się, rzecz jasna.
179
- Ależ oczywiście, że nie mówiłaś prawdy - powiedział, sta
rając się utrzymać obojętny ton głosu. - Gdyby ci się udało kogoś
złowić, to raczej nie flirtowałabyś tutaj z Tunbridge'em. Trzyma
łabyś się blisko swojej zdobyczy, wywołując wichurę trzepota
niem tych swoich rzęs.
Pogardliwy uśmiech znikł z twarzy Favor.
- Cóż, jeśli sądzisz, iż choć przez chwilę uwierzyłam, że
wpadłeś tutaj tylko po to, by odebrać ode mnie ukradzioną gar
derobÄ™, to bardzo siÄ™ mylisz.
- A po cóż innego miałbym się tutaj zjawiać? - zapytał zim
no. - Chciałem cię przekonać, że powinnaś zapomnieć o nieli
czeniu się ze mną, kiedy jest ci z tym wygodnie. Z pewnością
nie dlatego, że moje żądania stają na drodze twoim przyjem
nościom.
Zacisnęła usta, powodując, że znikł cały kuszący łuk jej dol
nej wargi.
- OsiÄ…gnÄ…wszy cel - ciÄ…gnÄ…Å‚ - zostawiÄ™ ciÄ™ teraz twoim...
rozrywkom. Jutro przyniesiesz ubranie.
Tak jest. Jego głos brzmiał zimno i groznie. Teraz powinien
odejść. Tylko że dolna warga Favor zadrżała lekko, a spojrzenie
przygasło, zamglone niewylanymi łzami. Były to łzy złości, ale
jednak łzy. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatnio widział
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plblacksoulman.xlx.pl
|
