Odnośniki
|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
śliło jej kasztanowe włosy tworząc aureolę wokół jej
twarzy. Patrzyła na niego wyzywająco, jakby nie
pewna jego reakcji. Uśmiechnął się do siebie. Na jej
widok zachował się niczym zakochany po uszy
szczeniak. W jej orzechowych oczach dostrzegł roz
bawienie, kiedy zrozumiała, że wprawiła go w zmie
szanie.
160
Z polana w kominku posypały się iskry. Simon
nalał sobie kolejną porcję brandy, powtarzając w du
chu, że powinien iść spać, jeśli jutro po południu
zamierza polować na zające. Właściwie to dziś po
południu. Ale było mu tak dobrze. W odurzonym
alkoholem umyśle pojawiło się wspomnienie pierw
szego walca z kuzynką. Aż uśmiechnął się do siebie.
Miała drobną figurę, to prawda, ale nie była delikatną
panienką, która niczym krucha figurka porcelanowa
pęknie pod jego dotknięciem. Miała kształtną talię,
a jej dłoń, drobna, ciepła i miękka spoczywała niczym
ptak w jego dłoni. Pamiętał, jak przyglądał się jej
twarzy, a potem cieszył oczy widokiem odsłoniętego
biustu. Jej wdzięczna, drobna figura mile go zaskoczy
ła. Oczywiście jej małe piersi nie mogły się równać
z bujnymi kształtami hrabiny Rigbury, ale właśnie ich
niepozorność w niezwykły sposób go pociągała. Wy
obraził sobie, jak świetnie mieszczą się w jego dłoni.
Ta myśl podniecała go bardziej niż wspomnienie
miękkiej obfitości Dianny. Wtedy właśnie Aleksandra
spojrzała mu w oczy i nagle zdał sobie sprawę, że
odgadła jego myśli, bo zalała się rumieńcem i zakpiła
z jego ponurego nastroju.
Nie był ponury, stwierdził w duchu, lecz wście
kły. Wściekły na Monroyala, bo flirtował z nią przez
cały obiad, który ciągnął się w nieskończoność.
Wściekły na Denville'a, bo opowiadaniem głupich
anegdot o idiotycznych zakładach sprowokował ją
do tak swobodnego śmiechu. Ale najbardziej był
wściekły na nią samą, bo tak zgrabnie go przechy
trzyła i na złość jemu przemieniła się w wyjątkowo
pociÄ…gajÄ…cÄ… kobietÄ™.
161
I jeszcze ten Chatham. Uważał kapitana za naj
bardziej niebezpiecznego dżentelmena wśród adora
torów kuzynki. Za bardzo przypominał mu Adriana.
A skoro on zauważył podobieństwo, to tym bardziej
musiała je dostrzec Aleksandra.
Nie umiał sobie logicznie wytłumaczyć, dlaczego
czuł się odpowiedzialny za tę krnąbrną kuzynkę.
Odstawił kieliszek, wstał i przeciągnął się. Gdy
podszedł do drzwi i położył dłoń na klamce, wyda
wało mu się, że usłyszał hałas na schodach. Zmę
czenie natychmiast się rozwiało, a na twarzy pojawił
się zadowolony uśmiech. Więc mimo wszystko
Dianna usłyszała zegar wybijający trzecią, pomyślał,
i umknęła mężowi.
Cicho uchylił drzwi i zobaczył błysk świecy nie
sionej przez kogoś, kto szedł holem w stronę biblio
teki. Nici ze snu tej nocy, stwierdził w duchu,
przypominajÄ…c sobie nienasycone pragnienia Dian-
ny. Zwieca sunęła wolno w jego kierunku, lecz gdy
dotarła do drzwi biblioteki, zdał sobie sprawę, że
osoba, która ją niesie, ma zamiar je minąć.
- Tutaj, kochanie - szepnÄ…Å‚ otwierajÄ…c szeroko
drzwi. Nim nocna wędrowniczka zdołała zareago
wać, chwycił ją za ramię i wciągnął do środka,
wytrącając jej świecę z ręki. - Gdzie sądziłaś, że
jestem skarbie? W kuchni? - ObjÄ…Å‚ wiotkÄ… taliÄ™
i przyciągnął opierającą się postać do siebie. Kiedy
pochylił głowę, by posiąść usta damy, nagle zdał
sobie sprawę, że coś się tutaj nie zgadza. Musnął
wargami bujne loki. Kobieta w jego ramionach nie
była hrabiną Rigbury. - Czyżby złapał jedną z po
kojówek? - przemknęło mu przez głowę i wcale go
162
nie rozbawiła myśl, że dandys Weatherby obściskuje
o trzeciej nad ranem służącą.
- Jak śmiesz! - Kobieta w jego ramionach nagle
zaczęła się szarpać i wyrywać z siłą nieproporcjonalną
do jej drobnej budowy. Odruchowo mocniej objÄ…Å‚ jÄ…
w talii i wtedy zauważył, że na koszulę nocną narzu
ciła wełniany szlafrok. Materiał rozsunął się prokowu-
jąco, kiedy kobieta starała się uwolnić co tylko
podnieciło Simona. Otoczył ją ramionami i przesunął
dłoń w dół jej szczupłych pleców, by przyciągnąć ją
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plblacksoulman.xlx.pl
|
